ហែម ឆូយ៖ ផ្នែកសិប្បកម្មធ្វើរនាស់ និងនង្គ័ល
នៅឆ្នាំ១៩៧៦ ឈ្មោះ ផាញ់ ដែលជាប្រធានសហករណ៍បានបញ្ជូនខ្ញុំឲ្យទៅធ្វើការងារផ្នែកសិប្បកម្ម មានសមមិត្ត៤នាក់ ឈ្មោះ នុន, យិះ, សុខ និងខ្ញុំ។ ខ្ញុំ និងសមមិត្ត៣នាក់ ថ្នាក់លើកំណត់ឲ្យធ្វើរនាស់ ឬនង្គ័លឲ្យបានចំនួន១ ក្នុងរយៈពេលមួយថ្ងៃ បើធ្វើមិនរួលរាល់អត់ផ្តល់របបអាហារ។ ហែម ឆូយ រៀបរាប់រឿងរ៉ាវដែលបានឆ្លងកាត់របបខ្មែរក្រហមដូចខាងក្រោម៖ ឈ្មោះ ហែម ឆូយ[1] ភេទប្រុស អាយុ ៨២ឆ្នាំ...
ឌុល ភី៖ ជីវិតរស់នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម
ខ្ញុំឈ្មោះ ឌុល ភី[1] ឈ្មោះក្រៅហៅ (ត្រាត់) អាយុ៨១ឆ្នាំ។ ខ្ញុំមានស្រុកកំណើតរស់នៅភូមិព្រៃមេលងខាងត្បូង ឃុំព្រៃខ្លា ស្រុកកោះអណ្ដែត ខេត្តតាកែវ។ បច្ចុប្បន្ន ខ្ញុំរស់នៅភូមិគ្រាំងគរ ឃុំត្រាំកក់ ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។ សព្វថ្ងៃខ្ញុំបានបួសជាដូនជី ហើយបានប្រកាន់ភ្ជាប់សីល១០។ ខ្ញុំមានឪពុកឈ្មោះ ឌុល ជិន (ស្លាប់) ម្ដាយឈ្មោះ ហ៊ុល ញ៉ាក (ស្លាប់)។...
តូ វិត៖ បើហូបតែអាហារចែក គឺស្លាប់ទាំងអស់
តូ វិត អាយុ៦២ឆ្នាំ រស់នៅភូមិត្រពាំងស្នោ ឃុំញ៉ែងញ៉ង ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។ រឿងរ៉ាវដែល វិត ចងចាំក្នុងរបបខ្មែរក្រហមគឺ កង្វះអាហារហូបចុក និងធ្វើការងារទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ។ ខាងក្រោមនេះគឺជារឿងរ៉ាវរបស់ វិត ក្នុងអំឡុងពេល និងក្រោយពេលរបបខ្មែរក្រហម៖ នៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម គ្រួសាររបស់វិត គឺជាប្រជាជនមូលដ្ឋាន ប៉ុន្តែមិនសូវមានសិទ្ធសេរីភាពដូចអ្នកមូលដ្ឋានផ្សេងទៀតទេ ព្រោះគ្រួសាររបស់គាត់ធ្លាប់មានជីវភាពធូរធា។ ផ្ទុយទៅវិញ ចំពោះគ្រួសារណាដែលមានជីវភាពខ្វះខាតកាលពីសង្គមចាស់ អង្គការនិងចាត់តាំងឲ្យធ្វើជាប្រធានក្រុម។ ចំពោះការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ...
ញឹម ស្រ៊ាន៖ ម្តាយស្រក់ទឹកភ្នែកពេលកូនចេញទៅសមរភូមិ
ព្រឹន្ទបាលទោ ឃី ហុន អាយុ៤៥ឆ្នាំ កងវរសេនាតូចថ្មើរជើងលេខ២១២ កងពលតូចថ្មើរជើងលេខ២១ ត្រូវជាកូនប្រសារ ញឹម ស្រ៊ាន លើកដៃលាម្តាយថា « ម៉ែអើយ! កូនលាម៉ែសិនហើយ!»។ ញឹម ស្រ៊ាន ស្រក់ទឹកភ្នែកហូរកាត់ផែនថ្ពាល់ដោយមិនដឹងខ្លួន បានត្រឹមលើកដៃលាកូនប្រសារពីចម្ងាយ ហើយជូនពរកូនឲ្យទទួលបានជ័យជន្នះនៅក្នុងសមរភូមិ និងត្រឡប់មកផ្ទះជួបប្រពន្ធកូនវិញ។ ញឹម ស្រ៊ាន ធ្លាប់រស់ឆ្លងកាត់សម័យសង្គ្រាមសម័យខ្មែរក្រហម និងជម្លោះប្រដាប់អាវុធកម្ពុជា និងថៃ ខាងក្រោមនេះជាប្រវត្តិសាច់រឿង៖...
គូម គឿន៖ ត្នោតទុំពីរផ្លែត្រូវខ្មែរក្រហមហៅទៅកសាង និងគំរាមសម្លាប់
ខ្ញុំឈ្មោះ គូម គឿន[1] អាយុ៦៩ឆ្នាំ។ ខ្ញុំមានស្រុកកំណើតនៅឃុំអង្កាញ់ ស្រុកទ្រាំង ខេត្តតាកែវ។ បច្ចុប្បន្ន ខ្ញុំរស់នៅភូមិត្រពាំងខ្លូត ឃុំត្រាំកក់ ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។ ខ្ញុំមានឪពុកឈ្មោះ តឹក ទុំ (ស្លាប់) ម្ដាយឈ្មោះ គូម ឃួន (ស្លាប់)។ ខ្ញុំមានបងប្អូនបង្កើត៥នាក់ (ស្រី២នាក់ ប្រុស៣នាក់)។ សព្វថ្ងៃខ្ញុំ គឺជាស្ត្រីម៉េម៉ាយ។...
អោម មុត៖ នារីស្រែអំបិល ខេត្តកំពត
នៅឆ្នាំ១៩៧៥ មុត ត្រូវបានយាយ សេង ដកចេញពីនីរសារបញ្ជូនឲ្យទៅធ្វើការងារនៅស្រែអំបិលក្នុងខេត្តកំពត រហូតដល់ពេលវៀតណាមចូលមករំដោះនៅឆ្នាំ១៩៧៩។ មុត បាននិយាយរៀបរាប់ពីរឿងរ៉ាវដូចខាងក្រោម៖ អោម មុត[1] ភេទស្រី អាយុ៧៨ឆ្នាំ សព្វថ្ងៃប្រកបរបរធ្វើស្រែ។ មុត មានស្រុកកំណើតនៅភូមិព្រៃខ្វាវ ឃុំស្ដុក ស្រុកគងពិសី ខេត្តកំពង់ស្ពឺ។ បច្ចុប្បន្នរស់នៅភូមិជម្លៀសដៃ ឃុំគោកកឋិន ស្រុកថ្មពួក ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ។ មុត មានប្ដីឈ្មោះ កែវ...
យ៉ុន ថុន៖ សេនាជនឃុំព្រៃក្រឡោង
ខ្ញុំឈ្មោះ យ៉ុន ថុន[1] ភេទប្រុស អាយុ៦៤ឆ្នាំ។ ខ្ញុំរស់នៅភូមិជើងទឹកខ សង្កាត់ជើងទឹក ក្រុងព្រៃវែង ខេត្តព្រៃវែង។ ឪពុករបស់ខ្ញុំឈ្មោះ ចិន យ៉ុន ហើយម្ដាយឈ្មោះ ប៉ាន សៅ និងមានបងប្អូនប្រុស២នាក់។ កាលពីក្មេងខ្ញុំបានចូលរៀនដំបូងនៅក្នុងវត្តរោងដំរីរយៈពេលមួយឆ្នាំ។ នៅឆ្នាំ១៩៧០ គ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានជម្លៀសទៅរស់នៅ ភូមិព្រៃព្នៅ ឃុំព្រៃព្នៅ ស្រុកពារាំង ខេត្តព្រៃវែង ដោយសារតែមានសង្គ្រាម។ ពេលជម្លៀសទៅខ្ញុំបានទៅរៀនបន្តនៅក្រោមផ្ទះរបស់ប្រជាជនរហូតដល់ថ្នាក់ទី៥។...
យុទ្ធជន កងការពារមន្ទីរតំបន់២៣ ភូមិភាគបូព៌ា
ញៀប ជួន ភេទប្រុស អាយុ១៧ឆ្នាំ (បាត់ខ្លួននៅឆ្នាំ១៩៧៨)[1]។ បុគ្គលិកមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា ជួបសម្ភាសជាមួយឈ្មោះ ញៀប នេត អាយុ៧៧ឆ្នាំ ត្រូវជាឪពុក។[2] ជួន មានម្ដាយឈ្មោះ គឹម ស៊ុម មានមុខរបរធ្វើស្រែ និងមានបងប្អូនចំនួន៧នាក់ ក្នុងនោះស្រី៣នាក់។ ជួន ជាកូនទី៣ក្នុងគ្រួសារដែលមានស្រុកកំណើតនៅភូមិត្បែង ឃុំគគីរសោម ស្រុករំដួល (បច្ចុប្បន្នស្រុកស្វាយទាប) ខេត្តស្វាយរៀង។ ខាងក្រោមនេះគឺជាប្រវត្តិរូបសង្ខេបរបស់...
អ៊ៀម ឈុនគី ជាមិត្តនារីរៀនជួសជុលម៉ាស៊ីន
នៅឆ្នាំ១៩៧៨ អ៊ៀម ឈុនគី ត្រូវបានអង្គការជ្រើសរើសឲ្យទៅរៀនជួសជុលម៉ាស៊ីនឡាន និងម៉ាស៊ីន ផ្សេងៗ នៅមុខទ្វារគុកទួលស្លែង។ ខាងក្រោមនេះជាសាច់រឿង អ៊ៀម ឈុនគី៖ នាងខ្ញុំឈ្មោះ អ៊ៀម ឈុនគី[1] អាយុ៤៧ឆ្នាំ មានស្រុកកំណើតនៅក្នុងភូមិវ៉ារិន្ទទី១ ឃុំខ្ចៅ ស្រុកកងមាស ខេត្តកំពង់ចាម។ សព្វថ្ងៃរស់នៅក្នុងភូមិរាយប៉ាយ ឃុំរាយប៉ាយ ស្រុកកងមាស ខេត្តកំពង់ចាម។ ឪពុកខ្ញុំឈ្មោះ ប៊ុន និង...
ភ្ជុំបិណ្ឌគ្រួសារខ្ញុំ
ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ខែវស្សានៃរដូវបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ បានឈានចូលមកដល់ ខ្ញុំតែងតែរឭកនូវរឿងរ៉ាវអនុស្សាវរីយ៍ជាច្រើនរវាងគ្រួសារខ្ញុំ និងទន្លេមេគង្គ ដែលបានចាក់ឫសយ៉ាងជ្រៅតាំងពីកុមារភាពរបស់ខ្ញុំរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន។ មុននឹងចូលដល់សាច់រឿងនៃការចងចាំរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំសូមរំឭកពីជីវប្រវត្តិរបស់ឪពុកខ្ញុំជាមុនសិន ដើម្បីយល់កាន់តែច្បាស់ថា ហេតុអ្វីបានជាគ្រួសារយើងមានទំនាក់ទំនងយ៉ាងស្អិតល្មួតជាមួយត្រើយម្ខាងនៃទន្លេមេគង្គ? ឪពុករបស់ខ្ញុំឈ្មោះ ស្រេង ទិត្យ បច្ចុប្បន្នមានអាយុ ៥៥ ឆ្នាំ។ តាមការរៀបរាប់របស់ឪពុកខ្ញុំដើមឡើយ គាត់ជាអ្នករស់នៅភូមិក្រឡាពាស ឃុំព្រះរំកិល ដែលស្ថិតនៅត្រើយម្ខាងភូមិអូររុន ឃុំអូរស្វាយ នៃដងទន្លេមេគង្គ។ នៅពេលឪពុកខ្ញុំមានអាយុ ២៣ ឆ្នាំ...
នួន រឿន យុទ្ធជនកងទ័ពខ្មែរក្រហម រំឭកអំពីមូលហេតុចូលធ្វើជាកងទ័ពខ្មែរក្រហម និងបទពិសោធន៍នៅក្នុងកងចល័តបុរសក្នុងរបបខ្មែរក្រហម
ខ្ញុំឈ្មោះ នួន រឿន[1] កើតនៅឆ្នាំ១៩៤៧ នៅភូមិគគរ២ ឃុំគគរ ស្រុកកំពង់សៀម ខេត្តកំពង់ចាម។ ខ្ញុំរៀបការប្រពន្ធជាមួយឈ្មោះ ម៉េង ហ៊ាង និងមានកូនប្រុសស្រីទាំងអស់ចំនួន៦នាក់។ ខ្ញុំប្រកបរបរជាកសិករ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំឈ្មោះ សួង នួន និងម្ដាយឈ្មោះ អ៊ុង ឈឹម។ ខ្ញុំគឺជាកូនទី៣ ក្នុងចំណោមបងប្អូនប្រុសស្រីទាំងអស់ចំនួន១០នាក់។ នៅពេលដែលខ្ញុំមានអាយុ១២ឆ្នាំ ខ្ញុំរៀននៅសាលាបឋមសិក្សានាងអង។ ខ្ញុំរៀនសូត្របានត្រឹមថ្នាក់ទី៩ចាស់។ ក្រោយមកទៀត...
បទពិសោធន៍ និងរំឭកការចងចាំរបស់បងប្អូន២នាក់ពីរបបខ្មែរក្រហម
ស៊ឹង គឹមស្រ៊ុន (អាយុ៧៤ឆ្នាំ) និង អៀប គុយ (អាយុ៦៦ឆ្នាំ) គឺជាបងប្អូន ដែលមានម្ដាយបង្កើត និងឪពុកផ្សេងគ្នា រស់នៅក្នុងភូមិទី៨ ឃុំ/ស្រុកកោះសូទិន ខេត្តកំពង់ចាម។ គឹមស្រ៊ុន និង គុយ បានរស់នៅ និងធ្វើការងារនៅតាមកងចល័តក្នុងរបបខ្មែរក្រហម និងនិយាយចែករំលែកបទពិសោធន៍ និងរំឭកការចងចាំរបស់ខ្លួនក្នុងរបបខ្មែរក្រហម៖ ស៊ឹង គឹមស្រ៊ុន[1] ជាបងស្រី អ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម និងជាអតីតកងចល័តនារីវ័យកណ្ដាលខ្មែរក្រហម...
ឌុច សាវុធ៖ រៀបរាប់អំពីផលវិបាកនៃការប៉ះទង្គិចនៅតាមបណ្តោយព្រំដែនកម្ពុជា-ថៃ និងស្ថានភាពសុខភាពបច្ចុប្បន្ន
ខ្ញុំឈ្មោះ ឌុច វុធ កើតក្នុងឆ្នាំ១៩៥៦ អាយុ ៦៩ឆ្នាំ។ ខ្ញុំមានទីកន្លែងកំណើតស្ថិតនៅ ភូមិធ្មា ឃុំ ក្រាំងស្នាយ ស្រុកឈូក ខេត្តកំពត។ បច្ចុប្បន្នខ្ញុំរស់នៅភូមិបាក់នឹម ឃុំច្រេស ស្រុកជុំគិរី ខេត្តកំពត។ កាលពីកុមារភាពខ្ញុំមិនបានចូលរៀនច្រើននោះទេ គឺរៀននៅសាលាក្នុងវត្តអារាម។ នៅចុងឆ្នាំ១៩៧៤ ខ្ញុំបានចេញពីផ្ទះធ្វើដំណើរដល់ស្រុកទឹកឈូខាងជើង ខេត្តកំពត នៅទីនោះខ្មែរក្រហមបានទទួលជ័យជម្នះលើកងទ័ព លន់ នល់ ក្នុងតំបន់ដែលខ្ញុំធ្វើដំណើរទៅដល់។...
កាន់ ឯម៖ អតីតកម្មារិនីនៅមន្ទីរកាត់ដេរ
នៅចន្លោះឆ្នាំ១៩៧៦ ដល់ឆ្នាំ១៩៧៩ ខ្ញុំ បានធ្វើការងារនៅមន្ទីរកាត់ដេរសម្លៀកបំពាក់ពណ៌ខ្មៅនៅផ្សារអូរឫស្សី ក្រុងភ្នំពេញ។ ខ្ញុំឈ្មោះ កាន់ ឯម ភេទស្រី[1] អាយុ៦៦ឆ្នាំ។ ខ្ញុំ មានស្រុកកំណើតនៅក្នុងភូមិជង្ហុក ឃុំសំបូរមាស(បច្ចុប្បន្នស្ថិតក្នុងឃុំអំពិល) ស្រុកកំពង់សៀម ខេត្តកំពង់ចាម។ សព្វថ្ងៃ ខ្ញុំ រស់នៅក្នុងភូមិពេជ្រចិន្តា ឃុំពេជ្រចិន្តា ស្រុកភ្នំព្រឹក ខេត្តបាត់ដំបង។ ឪពុកឈ្មោះ កាន់ ម៉េត (ស្លាប់)...
តាត់ ប៊ុនសុង រំឭកពីបទពិសោធន៍នៅកងកុមារ ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម
ខ្ញុំឈ្មោះ តាត់ ប៊ុនសុង[1] អាយុ៥៥ឆ្នាំ មានទីកន្លែងកំណើត និងទីលំនៅបច្ចុប្បន្ន នៅភូមិអូររុន ឃុំអូរស្វាយ ស្រុកបុរីអូរស្វាយសែនជ័យ ខេត្តស្ទឹងត្រែង។ ឪពុកខ្ញុំឈ្មោះ តាត់ យិត និងម្ដាយឈ្មោះ អន សឹម ឪពុកម្ដាយខ្ញុំមានស្រុកកំណើត នៅស្រុកបាទី ខេត្តតាកែវ។ កាលនោះ សម្ដេចតាបានឲ្យប្រជាជនមករស់នៅតំបន់សម្បូរព្រៃ កាឡុង ដើម្បីការពារព្រំដែនកុំឲ្យប្រទេសជិតខាងឈ្លានពានយកទឹកដីរបស់យើង។ ពេលខ្ញុំមកដំបូងមានព្រៃច្រើន សម្ដេចតាបានចែកដីកាឡុង...
ប្រពន្ធឈ្លើយសឹក
(កំពត)៖ អ៊ុន កៅ ភេទស្រី មានអាយុ ៨០ឆ្នាំ និងជាកសិករ រស់នៅភូមិគោកវែង ឃុំត្នោតចុងស្រង់ ស្រុកបន្ទាយមាស ខេត្តកំពត។ នៅរបបខ្មែរក្រហម កៅ ត្រូវបានខ្មែរក្រហមហៅថា “ប្រពន្ធឈ្លើយសឹក” ដោយសារប្តីរបស់គាត់ជាអតីតទាហាន លន់ នល់។ អំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៥០ កៅ បានរៀបការ។ អំឡុងដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៧០ គ្រួសារកៅ បានរត់គេចពីទម្លាក់គ្រាប់បែក និងគ្រាប់ប្លោងនៅក្នុងភូមិ។...
កូនស្លាប់នៅភូមិត្បាល់កិន
(កំពត)៖ នាក់ មាច ភេទប្រុស មានអាយុ ៦៩ឆ្នាំ ជាកសិករ។ មាច មានទីកន្លែងកំណើត និងរស់នៅក្នុងភូមិគោកវែង ឃុំត្នោតចុងស្រង់ ស្រុកបន្ទាយមាស ខេត្តកំពត។ នៅឆ្នាំ១៩៦២ មាច បានចូលរៀននៅសាលាវត្តព្រៃត្រសក់។ នៅឆ្នាំ១៩៧០ គាត់បានឈប់រៀនត្រឹមថ្នាក់ទី៧ (សង្គមចាស់) ដោយសារកើតមានរដ្ឋប្រហារទម្លាក់ សម្តេចព្រះ នរោត្ដម សីហនុ ចេញពីអំណាច។ ក្រោយមកនៅក្នុងភូមិរបស់មាច...
ឪពុកម្ដាយខ្ញុំ ត្រូវខ្មែរក្រហមបញ្ជូនទៅកោះគរ
(កណ្ដាល)៖ ផា សុង ភេទប្រុស មានអាយុ ៦៣ឆ្នាំ ជាកសិករ មានទីកន្លែងកំណើតនៅឃុំប្រាសាទ និងរស់នៅភូមិអូររំចេក ឃុំស្វាយប្រទាល ស្រុកស្អាង ខេត្តកណ្ដាល។ សុង មានបងប្អូនចំនួន១១នាក់។ នៅរបបខ្មែរក្រហម សុង បានបាត់បង់ឪពុកម្ដាយក្នុងពេលតែមួយ។ សុង និយាយថា ខ្មែរក្រហមបានបញ្ជូនឪពុកម្ដាយគាត់ទៅកោះគរ ដោយមិនឃើញត្រលប់មកវិញនោះទេ។ នៅឆ្នាំ១៩៧០ សុង បានឈប់រៀនត្រឹមថា្នក់ទី១២ (សង្គមចាស់)...
អ្នកទោសនៅកោះគរ
(កណ្ដាល)៖ កន ប្រាក់ ភេទប្រុស មានអាយុ ៦៣ឆ្នាំ ជាកសិករ រស់នៅភូមិអូររំចេក ឃុំស្វាយប្រទាល ស្រុកស្អាង ខេត្តកណ្ដាល។ ប្រាក់ មានទីកន្លែងកំណើតនៅឃុំត្រើយស្លា និងមានបងប្អូនបួននាក់។ អំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៧០ ប្រាក់ ឈប់រៀនត្រឹមថ្នាក់ទី១១ (សង្គមចាស់) ដោយសារការទម្លាក់គ្រាប់បែក និងបានផ្លាស់ទៅរស់នៅទីក្រុងភ្នំពេញ ជាមួយឪពុកដែលធ្វើជាទាហាន លន់ នល់។ ក្រោយមក ឪពុកប្រាក់...
មិត្តឯងត្រូវដូរទីលំនៅ
(កណ្ដាល)៖ ហោល ទូច ភេទស្រី ជាកសិករវ័យ៥៨ឆ្នាំ មានភូមិកំណើត និងរស់នៅភូមិអូររំចេក ឃុំស្វាយប្រទាល ស្រុកស្អាង ខេត្តកណ្ដាល។ ទូច មានបងប្អូនប្រាំបីនាក់។ នៅឆ្នាំ១៩៧០ ទូច ចងចាំថា បន្ទាប់ពីមានរដ្ឋប្រហារ មានការទម្លាក់គ្រាប់បែក និងគ្រាប់ប្លោង ក្នុងមូលដ្ឋានរបស់គាត់។ ដូច្នេះ គ្រួសារទូច បានគេចខ្លួនទៅរស់នៅឃុំតាលន់។ នៅទីនោះ ឪពុកម្ដាយទូច ដាំចម្ការដំឡូង។...
អ្នកដាំបាយក្នុងរបបខ្មែរក្រហម
(កណ្ដាល)៖ សោម យុន អាយុ៨២ឆ្នាំ មានទីកន្លែងកំណើត និងទីលំនៅបច្ចុប្បន្ននៅភូមិតាជោ ឃុំសារិកាកែវ ស្រុកល្វាឯម ខេត្តកណ្ដាល។ យុន មានបងប្អូនចំនួនបីនាក់ (ស្រីទាំងបី)។ យុន បានរៀបការជាមួយស្វាមីនៅក្នុងរបប លន់ នល់ និងមានកូនចំនួនបីនាក់ (ស្រីម្នាក់ និងប្រុសពីរនាក់)។ នៅពេលមានការទម្លាក់គ្រាប់បែក ប្ដីរបស់គាត់បាននាំសមាជិកគ្រួសារចូលក្នុងព្រៃ។ ឈានចូលដល់របបខ្មែរក្រហម យុន មិនត្រូវបានជម្លៀសទៅកន្លែងណាផ្សេងឡើយ។ អង្គការបានចាត់តាំងឲ្យ...
កម្ពុជាគឺជាប្រទេសមួយដែលមិនចេះសាបសូន្យឡើយ
ខណៈពេលដែលពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌកំពុងប្រារព្ធ នេះគឺជាពេលវេលាដ៏សមរម្យមួយដើម្បីរំឭក និងគោរពចំពោះបុព្វការីជន និងវីរបុរសកម្ពុជាដែលបានរែកពុនបន្ទុកដ៏ធំធេង ក្នុងការថែរក្សាប្រជាជាតិយើង ក៏ដូចជាចំពោះវីរកងទ័ព និងប្រជាជនកម្ពុជា ព្រមទាំងក្រុមគ្រួសារ ដែលបានពលីជីវិតដើម្បីជាតិកម្ពុជាតាំងពីអតីតកាលរហូតមកទល់ពេលបច្ចុប្បន្ន។ យើងត្រូវតែចងចាំពីការលះបង់របស់អ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម និងជនរងគ្រោះនៃជម្លោះ និងសង្គ្រាមនាពេលកន្លងមក។ ជាងនេះទៅទៀត យើងត្រូវតែចងចាំពីវីរកងទ័ពដែលបានពលីជីវិតក្នុងជម្លោះនាពេលថ្មីៗនេះជាមួយប្រទេសថៃ។ ប្រទេសជាតិយើង ជំពាក់គុណវីរកងទ័ពទាំងនេះ និងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ ហើយការពលីជីវិតរបស់វីរកងទ័ព និងប្រជាជនកម្ពុជា ក្នុងអំឡុងជម្លោះជាមួយប្រទេសថៃនាពេលថ្មីៗនេះ យើងត្រូវតែបន្តប្តេជ្ញាចិត្តស្វះស្វែងរកយុត្តិធម៌សម្រាប់ពលិកម្មរបស់វីរកងទ័ពទាំងនោះ។ រាល់យុត្តិធម៌ទាំងអស់ ត្រូវផ្តោតចម្បងទៅលើការចងចាំ ដូច្នេះចាប់ពីថ្ងៃនេះតទៅ យើងអាចចាប់ផ្តើមកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងស្វែងរកយុត្តិធម៌...
CAMBODIA IS A NATION THAT SHALL NEVER PERISH
With the Cambodian Ancestor Festival (Pchum Benn) now upon us, it is fitting and proper to take a moment to reflect upon and honor not...
Thai government’s continued detention of the 18 kidnapped Cambodian soldiers stands out as violative of the ceasefire proposed by the U.S.
The focus should be on restoring trust and respect to the ceasefire proposed by the U.S. and coordinated by Malaysia. It seems premature to push...
វីរកងទ័ពកម្ពុជាទាំង១៨រូប នៅតែស្ថិតក្រោមការបន្តឃុំខ្លួនពីសំណាក់រាជរដ្ឋាភិបាលថៃ ដោយនេះគឺជាការបំពារបំពានយ៉ាងច្បាស់ក្រឡែតទៅលើបទឈប់បាញ់ដែលបានស្នើឡើងដោយសហរដ្ឋអាមេរិក
ចំណុចផ្តោតដ៏សំខាន់ គឺការស្តារឡើងវិញនូវការជឿទុកចិត្ត និងការគោរពចំពោះបទឈប់បាញ់ ស្នើឡើងដោយសហរដ្ឋអាមេរិក ដែលសម្របសម្រួលដោយម៉ាឡេស៊ី។ វាគឺហាក់ដូចជាលឿនពេក ក្នុងការជំរុញឱ្យមានការបើកច្រកព្រំដែនឡើងវិញ ខណៈពេលដែលវីរកងទ័ពកម្ពុជាទាំង១៨រូប នៅតែស្ថិតក្រោមការបន្តឃុំខ្លួនពីសំណាក់រាជរដ្ឋាភិបាលថៃ ដោយនេះគឺជាការបំពារបំពានយ៉ាងច្បាស់ក្រឡែតទៅលើបទឈប់បាញ់ដែលបានស្នើឡើងដោយសហរដ្ឋអាមេរិក។ ការដោះលែងវីរកងទ័ពកម្ពុជាទាំង១៨រូប គឺជាបញ្ហាចម្បងដែលមិនត្រូវមើលរំលង ដោយសារតែបញ្ហាបន្ទាប់បន្សំដទៃទៀត ដូចជាការបើកច្រកព្រំដែនឡើងវិញនោះទេ។ ឆាំង យុ នាយកមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា ថ្ងៃទី១៥ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០២៥...
មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា៖ សាវតារសង្ខេបនៃការប្រារព្ធពិធីបុណ្យកាន់បិណ្ឌ និងភ្ជុំបិណ្ឌ តាមថេរដីការបស់ ព្រះបវរសត្ថា ហួរ សារិទ្ធិ វត្តលង្កាព្រះកុសមារាម
បុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌនេះ មានប្រភពតាំងពីនៅក្នុងសម័យពុទ្ធកាលមកម៉្លេះ ចំណែកឯក្នុងព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជាយើងនេះគឺមានតាំងពីពុទ្ធសតវត្សរ៍ទី៣ក្នុងពុទ្ធទសវត្សរ៍២៣៤ឆ្នាំ។ ចាប់តាំងពីព្រះពុទ្ធសាសនាបានផ្សាយ មកដល់ដែនដីសុវណ្ណភូមិ ហើយដែលយើងបានជឿ និងគោរពប្រតិបត្តិជាហូរហែមក ប៉ុន្តែនៅក្នុងឯកសារព្រះរាជពង្សាវតារប្រទេសកម្ពុជា ក្នុងរជ្ជកាលព្រះករុណា ព្រះបាទហរិររាមាឥស្សរាធិបតីព្រះអង្គឌួង ចាប់ពីឆ្នាំ១៨៤៨ រហូតដល់ឆ្នាំ១៨៥៩ គឺមានសរសេរពាក់ព័ន្ធជាមួយ និងព្រះរាជពិធីទ្វាទសមាស ជាពិសេស គឺបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌនិងបុណ្យដាក់បិណ្ឌ។ ទាំងនេះគឺព្រះពុទ្ធសាសនា ពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ ក៏ដូចជាបុណ្យនានា មានដំណើរដើមទងតាំងពីសម័យបុព្វកាលមក ប៉ុន្តែមានជារបៀបរបបជាក់លាក់ច្បាស់លាស់ គឺចាប់តាំងពីក្នុងរជ្ជកាលព្រះបាទហរិររាមាឥស្សរាធិបតី ព្រះអង្គឌួង ក្នុងឆ្នាំ១៨៤៨ ដល់...
ថោង ណយ៖ អតីតយុវជនកងចល័ត និងក្រោយមកជាយោធាខ្មែរក្រហម
ថោង ណយ អាយុ៦៤ឆ្នាំ រស់នៅភូមិបានយ ឃុំអង្កាញ់ ស្រុកព្រៃកប្បាស ខេត្តតាកែវ។ កាលពីកុមារ ណយ ចូលរៀនដំបូងនៅឆ្នាំ១៩៦៨ ថ្នាក់ទី១២។ ដល់ឆ្នាំ១៩៧០ ណយ បានឈប់រៀន ដោយសារតែមានរដ្ឋប្រហារទម្លាក់សម្ដេចព្រះ នរោត្តម សីហនុ។ បន្ទាប់ពីរដ្ឋប្រហារ ណយ បានដឹងដំណឹងអំពីការតស៊ូនៅក្នុងព្រៃ ដែលដឹកនាំដោយ ហូ នឹម, ហ៊ូ យន់...
ស៊ីវ អេង៖ ខ្មែរក្រហមបម្រុងយកខ្ញុំទៅវាយចោលចំនួនពីរលើក
ស៊ីវ អេង[1] ភេទស្រី អាយុ៧០ឆ្នាំ មានទីកន្លែងកំណើតនៅភូមិស្ដុកជ្រៃ ឃុំតាំងសំរោង ស្រុកត្រពាំងក្រឡឹង ខេត្ដកំពង់ស្ពឺ។ បច្ចុប្បន្នរស់នៅស្រុកអន្លង់វែង ខេត្ដឧត្ដរមានជ័យ។ ស៊ីវ អេង បាននិយាយថា៖ «នៅពេលនឹកឃើញពីរបបខ្មែរក្រហម ខ្ញុំដឹងត្រឹមថាវាមានការលំបាក និងជួបប្រទះការអត់ឃ្លានខ្លាំង។ ទ្រព្យសម្បត្ដិក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំដែលខិតខំកសាងតាំងពីជំនាន់សង្គម រាស្រ្ដនិយម ត្រូវបានរឹបអូសទាំងស្រុងដាក់ក្នុងសហករណ៍ខ្មែរក្រហម ហើយអ្វីដែលខ្ញុំទទួលបាន គឺកម្លាំងដើម្បីធ្វើការងាររួម។ នៅក្នុងជំនាន់ខ្មែរក្រហមខ្ញុំនៅសល់តែបាតដៃទទេប៉ុណ្ណោះ ហើយខ្ញុំគ្មានអ្វីដែលត្រូវសោកស្ដាយ ឬខឹងនឹងខ្មែរក្រហមដែរ។ កាលពីកុមារភាពខ្ញុំធ្វើស្រែចម្ការជាមួយឪពុកម្ដាយ។...
ញឹម សឿន៖ ពេទ្យកងទ័ព
ញឹម សឿន[1] អាយុ៥៨ឆ្នាំ មានទីលំនៅកំណើតនៅភូមិដូនចិន ឃុំបុស្សខ្នុរ ស្រុកចំការលើ ខេត្តកំពង់ចាម។ បច្ចុប្បន្ន សឿន រស់នៅភូមិស្វាយចេក ឃុំថ្លាត ស្រុកអន្លង់វែង ខេត្តឧត្តរមានជ័យ។ សឿន បាននិយាយអំពីបទពិសោធន៍ជីវិតឆ្លងកាត់របបខ្មែរក្រហមថា៖ «ខ្ញុំធ្លាប់បានរៀនសូត្រនៅត្រឹមថ្នាក់ទី៥ នៅក្នុងខេត្តកំពង់ចាម។ ខ្ញុំមានបងប្អូនបង្កើតចំនួនបីនាក់ ហើយប្អូនទាំងពីរនាក់បានស្លាប់ដោយសារជំងឺ។ នៅពេល លន់ នល់ ធ្វើរដ្ឋប្រហារនៅថ្ងៃទី១៨ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧០...
ស៊ុត ពិល៖ យើងអាចរកយុត្ដិធម៌បានលុះត្រាតែប្រទេសយើងមានសន្ដិភាព
ស៊ុត ពិល[1] កើតក្នុងឆ្នាំ១៩៤៩ ក្នុងភូមិរំដេង ឃុំខ្នារពោធិ៍ ស្រុកសូទ្រនិគម ខេត្ដសៀមរាប។ បច្ចុប្បន្នរស់នៅក្នុងភូមិទួលសាលា ស្រុកអន្លង់វែង ខេត្ដឧត្ដរមានជ័យ។ ស៊ុត ពិល និយាយថា៖ “នៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម ខ្ញុំបានឃើញស្ថានភាពរស់នៅមួយដ៏សែនលំបាក។ នៅចន្លោះឆ្នាំ១៩៧២-១៩៧៣ ខ្មែរក្រហមដាក់ឲ្យខ្ញុំរស់នៅក្នុងកងចល័ត។ បន្ទាប់មកនៅចន្លោះឆ្នាំ១៩៧៤-១៩៧៥ ខ្ញុំផ្លាស់ពីកងចល័តទៅធ្វើជាអ្នកឡើងត្នោត ដើម្បីផលិតស្ករក្នុងសហករណ៍។ ខ្ញុំបានធ្វើការងារនេះរហូតដល់កងទ័ពវៀតណាមវាយចូលមកប្រទេសកម្ពុជា ហើយសហករណ៍ខ្មែរក្រហមត្រូវបានរំសាយនៅឆ្នាំ១៩៧៩។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានបន្ដរស់នៅក្នុងភូមិកំណើតក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់កងទ័ពវៀតណាម។ នៅជំនាន់ខ្មែរក្រហម...
ណុប ហុន៖ កុមារត្រូវតែរស់នៅក្នុងកង
ណុប ហុន អាយុ៥៦ឆ្នាំ រស់នៅភូមិសូទៃ ឃុំញ៉ែងញ៉ង ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។ ហុន កើតទាន់សម័យ លន់ នល់ ប៉ុន្តែគាត់មិនបានដឹងរឿងរ៉ាវផ្សេងៗនោះទេ ព្រោះគាត់នៅក្មេងពេក។ ការចងចាំរបស់ ហុន នៅសម័យ លន់ នល់ គឺម្ដាយឪពុករបស់គាត់ ដឹកដៃគាត់រត់គេចពីការទម្លាក់គ្រាប់បែក។ ចូលដល់អាយុ៩ឆ្នាំ ហុន ត្រូវបានអង្គការរៀបចំឲ្យចូលទៅរស់នៅក្នុងកងកុមារ បែកពីម្ដាយឪពុក។ នៅក្នុងកងកុមារ...
នៅ សារិន៖ ឃ្លានពេកទើបហ៊ានលួចអាហារ
នៅ សារិន អាយុ៥៧ឆ្នាំ រស់នៅភូមិសូទៃ ឃុំញ៉ែងញ៉ង ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។ នៅក្នុងសម័យ លន់ នល់ សារិន បានដឹងថាមានការទម្លាក់គ្រាប់បែកនៅម្ដុំកំណោះ។ នៅពេលដែលមានឡានហោះ(យន្តហោះ) ចូលមកទម្លាក់គ្រាប់បែកម្ដងៗ ចាស់ៗនៅក្នុងភូមិបាននាំក្មេងតូចៗរត់ចូលក្នុងលេណដ្ឋាន ដើម្បីគេចខ្លួន ហើយសារិន តែងតែលួចអើតកមើលយន្តហោះនៅពេលដែលចាស់ៗមិនបានចាប់អារម្មណ៍។ ចូលដល់សម័យខ្មែរក្រហម សារិន មានអាយុប្រមាណ១៣ឆ្នាំ។ អង្គការបានរៀបចំឲ្យ សារិន ចូលទៅរស់នៅក្នុងកងកុមារឃុំញ៉ែងញ៉ង ដើម្បីធ្វើការងារ...
សំណាងដែលមិនស្លាប់
(កំពត)៖ រឿងដែល គុន គិតថាជាសំណាងសម្រាប់គាត់ នោះគឺ គាត់អាចគេចចេញពីសេចក្ដីស្លាប់ចំនួនពីរដង ដោយលើកទីមួយ គឺនៅពេលដែលគាត់ទៅធ្វើការងារនៅកន្លែងវាយថ្ម និងលើកទីពីរ គឺនៅពេលដែលគាត់ភ្ជួរស្រែនៅសហករណ៍។ គង់ គុន អាយុ៨៦ឆ្នាំ មានទីកន្លែងកំណើតនៅឃុំបានៀវ ស្រុកឈូក និងបច្ចុប្បន្នរស់នៅភូមិស្ដុកធ្លក ឃុំទទុង ស្រុកដងទង់ ខេត្តកំពត។ គាត់មានប្រពន្ធឈ្មោះ ម៉ី យ៉ន និងមានកូនចំនួនប្រាំបីនាក់។ គុន មិននឹកស្មានថាគាត់អាចមានជីវិតរស់មកដល់សព្វថ្ងៃនេះទេ...
The Republic of the Philippines truly stands out as a model, leader and hero in the field of humanitarianism.
The Republic of the Philippines truly stands out as a model, leader and hero in the field of humanitarianism. — YOUK CHHANG Director, Documentation Center...
VIHEAR TEMPLE, CAMBODIA: A GLOBAL PEACE
“Adherence to international law is a vital foundation for international peace and security. Legal proceedings offer a way to resolve disputes without resort to armed...
ប្រាសាទព្រះវិហារនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា៖ សន្តិភាពពិភពលោក
“ការប្រកាន់ខ្ជាប់ខ្ជួននូវច្បាប់អន្តរជាតិ គឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះដ៏សំខាន់សម្រាប់សន្តិភាព និងសន្តិសុខអន្តរជាតិ។ នីតិវិធីផ្លូវច្បាប់ផ្តល់ជាវិធីសាស្ត្រមួយក្នុងការដោះស្រាយជម្លោះ ដោយមិនចាំបាច់ប្រើប្រាស់ប្រដាប់អាវុធ។ ហេតុនេះ សាលក្រមរបស់តុលាការយុត្តិធម៌អន្តរជាតិស្តីពីការគ្រប់គ្រងលើប្រាសាទព្រះវិហារ បានផ្តល់ជាមូលដ្ឋានស្របច្បាប់ជា សកលសម្រាប់ទំនាក់ទំនងប្រកបដោយសន្តិភាព និងយុត្តិធម៌ រវាងប្រទេសថៃនិងប្រទេសកម្ពុជា ខណៈពេលដែលប្រទេសទាំងពីរ កំពុងប្រឈមទៅនឹងបញ្ហានៅតាមបណ្តោយព្រំដែនរួមគ្នារបស់ខ្លួន។ ការប៉ុនប៉ងបន្ទាបតម្លៃ ឬផ្លាស់ប្តូរដោយបង្ខំទៅលើសាលក្រមរបស់តុលាការយុត្តិធម៌អន្តរជាតិ ដែលបានសម្រេចដោយ អនុលោមទៅតាមច្បាប់ នឹងបង្កជាការប្រេះឆាយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ដែលមិនមែនតែចំពោះទំនាក់ទំនងរវាងប្រទេសថៃនិងប្រទសកម្ពុជាតែប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងចំពោះបទដ្ឋានក្នុងតំបន់ និងសកលលោក ដែលចាំបាច់សម្រាប់អនាគតរួមគ្នារបស់តំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ថែមទៀតផង។” ឆាំង យុ នាយក...
ប្រជាជននៅក្នុងកងចល័ត
(ក្រចេះ)៖ ប្រជាជនដែលធ្វើការនៅក្នុងកងចល័ត មានបន្ទុកការងារច្រើនជាងនៅក្នុងកងផ្សេងៗ។ ថ្វីត្បិតតែការងារមិនដូចគ្នា ប៉ុន្តែអ្វីដែលដូចគ្នានោះគឺរបបអាហាររបស់ប្រជាជន។ ប៊ូ ស៊យ អាយុ៧៩ឆ្នាំ បច្ចុប្បន្នរស់នៅភូមិគោលាប់ ឃុំគោលាប់ ស្រុកចិត្របុរី ខេត្តក្រចេះ។ ស៊យ ជាអ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហម ដែលធ្លាប់ធ្វើការនៅក្នុងកងចល័ត។ នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ស៊យ មានអាយុ២៥ឆ្នាំ ហើយអង្គការបានចាត់តាំងឲ្យគាត់ធ្វើការងារដូចជាជីកប្រឡាយ លើកទំនប់ និងធ្វើស្រែ។ នៅអំឡុងពេលនោះ គាត់ធ្វើការងារនៅក្នុងកងចល័ត និងត្រូវចេញទៅធ្វើការងារឆ្ងាយៗមិនសូវមានពេលនៅផ្ទះនោះទេ។ របបអាហារនៅតំបន់នោះ...
វះកាត់សម្រាលកូន
(កំពត)៖ រឿងរ៉ាវដែល ណាត គិតថាពិបាកខ្លាំងសម្រាប់គាត់នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហមនោះ គឺជាការសម្រាលកូនដោយការវះកាត់ ព្រោះពេលនោះគាត់សម្រាលកូនតាមធម្មជាតិមិនបាន ហើយនៅអំឡុងពេលនោះមិនមានថ្នាំពេទ្យគ្រប់គ្រាន់ ព្រមទាំងគ្មានបច្ចេកទេសទំនើបឡើយ។ ខឹម ណាត អាយុ៧៥ឆ្នាំ រស់នៅភូមិស្ដុកធ្លក ឃុំទទុង ស្រុកដងទង់ ខេត្តកំពត។ នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ណាត ខិតខំធ្វើការងារស្ទើរតែគ្មានពេលសម្រាក ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ និងពេលមានជំងឺ អ្នកទាំងអស់នោះ ត្រូវទ្រាំទៅធ្វើការងារទាំងខ្លួនមានជំងឺ។ ការខិតខំធ្វើការរបស់ប្រជាជនទាំងអស់គឺ ដើម្បីគេចពីការធ្វើទារុណកម្ម និងបង្អត់អាហារ។...
ធីរ៉ាន់ ង៉ុវហេង ប្រាប់ថា៖ «ព្រំដែនកម្ពុជា-ថៃកំពុងផ្ទុះអាវុធខ្លាំង ដោយភាគីថៃប្រើកាំភ្លើងធំ និងយន្តហោះចម្បាំងF-16»
នៅថ្ងៃទី២៨ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០២៥ ព្រឹន្ទបាលឯក សួន រ៉ោន ត្រូវកងកម្លាំងថៃបាញ់សម្លាប់ បន្ទាប់ពីទទួលបានដំណឹងនេះ មួយសប្តាហ៍ក្រោយមក កងវរសេនាតូចថ្មើរជើងលេខ២១២ ស្ថិតនៅឃុំទន្លូង ស្រុកមេមត់ ខេត្តត្បូងឃ្មុំ ដឹកនាំកម្លាំង១០០នាក់ ធ្វើដំណើរទៅកាន់ទិសប្រាសាទតាក្របី។ ថ្ងៃទី២៥ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២៥ ធីរ៉ាន ដានី និងម្តាយបានហៅទូរសព្ទទៅប្អូនប្រុស ព្រឹន្ទបាលឯក ធីរ៉ាន់ ង៉ុវហេង ដែលកំពុងឈរជើងប្រចាំនៅទិសប្រាសាទតាក្របី។...
អួន នីម៖ អតីតពេទ្យឆ្មបនៅមន្ទីរពេទ្យ១៧មេសា
នៅអាយុ១៨ឆ្នាំ នីម ត្រូវបានខ្មែរក្រហមបញ្ចូនចេញពីខេត្តកំពត ដើម្បីឲ្យទៅរៀនជំនាញពេទ្យ និងធ្វើការងារនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យ១៧ មេសា(មន្ទីរពេទ្យព្រះកុសុមៈ ឬពេទ្យលោកសង្ឃ) ក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ។ នីម បានរៀនទ្រឹស្ដីពេទ្យទូទៅ និងបានជ្រើសរើសសិក្សាជំនាញពេទ្យឆ្មប។ ឈ្មោះ អួន នីម[1] ភេទស្រី អាយុ៦៨ឆ្នាំ។ នីម មានស្រុកកំណើតនៅក្នុងភូមិត្រមែង ឃុំត្រមែង ស្រុកឈូក ខេត្តកំពត។ សព្វថ្ងៃរស់នៅក្នុងភូមិកណ្ដាល ឃុំម៉ាឡៃ ស្រុកម៉ាឡៃ ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ...
មិត្តមិនមែនពេទ្យទេ ធ្វើតែការងាររបស់មិត្តទៅ
នៅឆ្នាំ១៩៧៥ ហួង ត្រូវបានខ្មែរក្រហមបញ្ជូនឱ្យទៅធ្វើជានីរសារនៅស្រុកកៀនស្វាយ។ នៅពេលបែកពីសមាជិកគ្រួសាររយៈពេលយូរ ហួង នឹករឭកដល់សមាជិកគ្រួសារ ស្របពេលដែលម្ដាយរបស់គាត់មានជំងឺផង បានស្នើសុំប្រធានកង ត្រលប់ទៅសួរសុខទុក្ខឪពុកម្ដាយ ប៉ុន្តែសំណើរបស់គាត់ត្រូវបានបដិសេធ។ ប្រធានកងរបស់គាត់បានប្រាប់ថា៖ “គេមានពេទ្យហើយ! មិត្តមិនមែនពេទ្យទេ ធ្វើតែការងាររបស់មិត្តទៅ”។ ណុប ហួង[1] អាយុ៤២ឆ្នាំ (២០០១) មានទីកន្លែងកំណើតនៅភូមិដំណាក់រវាង ឃុំពពេល ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។ នៅអំឡុងពេលដែលខ្មែរក្រហមបង្កើតសហករណ៍ ហួង ត្រូវបានជម្លៀសទៅឃុំគគីរ...
ឯម ទី និងតូយ មេន រៀបរាប់អំពីផលវិបាកនៃការប៉ះទង្គិចនៅតាមបណ្តោយព្រំដែនកម្ពុជា-ថៃ និងស្ថានភាពសុខភាព
ឯម ទី[1] ភេទស្រី កើតនៅឆ្នាំ ១៩៧២ មានទីកន្លែងកំណើតស្ថិតនៅភូមិក្រាំងរលួស ឃុំក្រាំស្នាយ ស្រុកឈូក ខេត្តកំពត។ បច្ចុប្បន្ន រស់នៅភូមិបាក់នឹម ឃុំច្រេស ស្រុកជុំគិរី ខេត្តកំពត បានរៀបរាប់ថា៖ ខ្ញុំកើតក្នុងចំពេលប្រទេសកម្ពុជាកំពុងមានសង្គ្រាម។ កាលជំនាន់នោះ ប្រជាជននៅក្នុងភូមិរស់នៅ ក្នុងជីវភាពក្រីក្រខ្វះខាត។ ខ្ញុំ និង គ្រួសារត្រូវហែលឆ្លងនូវការលំបាកជាច្រើន។ ចំពោះសព្វថ្ងៃខ្ញុំប្រកបមុខរបរគឺជាកសិករធ្វើស្រែចម្ការ ដាំដំណាំជាដើម។ បច្ចុប្បន្ន...
ឡុង តុង ចែករំលែកបទពិសោធន៍ជាកងទ័ពខ្មែរក្រហម និងការធ្លាក់ខ្លួនពិការដោយសារតែសង្រ្គាម
ខ្ញុំឈ្មោះ ឡុង តុង[1] ហៅ តាង អាយុ៤៧ឆ្នាំ (គិតត្រឹមឆ្នាំ២០០៣) មានទីកន្លែងកំណើតនៅភូមិក្រូច ឃុំក្រូច ស្រុកព្រៃឈរ ខេត្តកំពង់ចាម ប៉ុន្តែខ្ញុំបានផ្លាស់ទីលំនៅមករស់នៅភូមិថ្មដា ឃុំបឹងណាយ ស្រុកព្រៃឈរ ខេត្តកំពង់ចាម។ ខ្ញុំរៀបការប្រពន្ធឈ្មោះ ចាន់ ឃាន់ ហើយមានកូនសរុបចំនួន៣នាក់ (ប្រុស២/ស្រី១)។ ខ្ញុំមានឪពុកឈ្មោះ ឡុង សាន និងម្ដាយឈ្មោះ ផ្លោក...
៣៨ ថ្ងៃនៃការរង់ចាំ តើទាហានខ្មែរទាំង ១៨ នាក់របស់យើង នឹងវិលត្រឡប់មកកម្ពុជាវិញនៅពេលណា?
ខ្ញុំឈ្មោះ ឡុង តុង[1] ហៅ តាង អាយុ៤៧ឆ្នាំ (គិតត្រឹមឆ្នាំ២០០៣) មានទីកន្លែងកំណើតនៅភូមិក្រូច ឃុំក្រូច ស្រុកព្រៃឈរ ខេត្តកំពង់ចាម ប៉ុន្តែខ្ញុំបានផ្លាស់ទីលំនៅមករស់នៅភូមិថ្មដា ឃុំបឹងណាយ ស្រុកព្រៃឈរ ខេត្តកំពង់ចាម។ ខ្ញុំរៀបការប្រពន្ធឈ្មោះ ចាន់ ឃាន់ ហើយមានកូនសរុបចំនួន៣នាក់ (ប្រុស២/ស្រី១)។ ខ្ញុំមានឪពុកឈ្មោះ ឡុង សាន និងម្ដាយឈ្មោះ ផ្លោក...
បងប្អូនប្រាំនាក់ សល់តែម្នាក់
ថោង ប៉ូយ ភេទស្រី មានអាយុ ៥៩ឆ្នាំ (គិតក្នុងឆ្នាំ២០០៦) រស់នៅភូមិវត្តចាស់ ឃុំតាលាស់ ស្រុកមោងឫស្សី ខេត្តបាត់ដំបង និងមានស្រុកកំណើតនៅភូមិដូនទ្រី ឃុំដូនទ្រី ស្រុកមោងឫស្សី ខេត្តបាត់ដំបង។[1] ប៉ូយ មានឪពុកឈ្មោះ ណុប ថោង (ស្លាប់ក្នុងរបបសង្គមរាស្ត្រនិយម), ម្តាយឈ្មោះ ទួត ធួន (ស្លាប់ក្នុងឆ្នាំ១៩៨៤) និងមានបងប្អូនប្រាំនាក់ ដោយទី១...
សួន សុកវី៖ អតីតយុទ្ធជនខ្មែរក្រហម
ខ្ញុំឈ្មោះ សួន សុកវី[1] (ឈ្មោះបដិវត្តន៍៖ ណាង) អាយុ២៣ (គិតត្រឹមឆ្នាំ២០០៣) មានទីកន្លែងកំណើត និងទីលំនៅបច្ចុប្បន្ន នៅភូមិអង្គរបានទី៧ ឃុំអង្គរបាន ស្រុកកងមាស ខេត្តកំពង់ចាម។ ខ្ញុំមានឪពុកឈ្មោះ ស្រ៊ុន លឹមសុន និងម្ដាយឈ្មោះ គុយ យី។ ខ្ញុំគឺជាកូនទី១ ក្នុងចំណោមបងប្អូនប្រុសស្រីសរុបចំនួន៨នាក់។ នៅវ័យកុមារ, ខ្ញុំរៀនសូត្ររហូតដល់ថ្នាក់ទី៧ (សង្គមចាស់)។ នៅពេលដែលមានរដ្ឋប្រហារកើតឡើង...
វីរកងទ័ពឈ្មោះ ស៊ីថា រទ្ធី កងទ័ពថៃបាញ់សម្លាប់ អំឡុងអនុវត្តន៍កិច្ចព្រមព្រៀងបទឈប់បាញ់
បន្ទាប់ពីទទួលយកបទឈប់បាញ់ថ្ងៃទី២៩ កក្កដា ឆ្នាំ២០២៥ ត្រឹមម៉ោង១២យប់ ប្រទេសកម្ពុជា បានគោរពកិច្ចព្រមព្រៀងបានយ៉ាងល្អ ព្រោះចង់បានសន្តិភាព មិនចង់ឃើញប្រជាជនជួបទុក្ខលំបាក ប៉ុន្តែប្រទេសថៃ នៅតែព្យាយាមពង្រីកជម្លោះតូចៗជាច្រើនជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ នៅថ្ងៃទី២៩ ព្រឹកដោយប្រើល្បិចធ្វើជាមកស្វាគមន៍កងទ័ពកម្ពុជា រួចបន្លំចាប់ខ្លួនកងទ័ពកម្ពុជារហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះមិនទាន់ធ្វើការដោះលែងមកវិញ ទោះបីរដ្ឋាភិបាលប្រទេសកម្ពុជា បានស្នើសុំជាច្រើនលើកកន្លងមក។ ប្រទេសថៃ នៅតែមិនព្រមដោះលែង និងប្រើរូបភាពឈ្លានពានជាបន្តបន្ទាប់ដោយយកបន្លាលួស និងស្បៃមកហ៊ុព័ន្ធយកផ្ទះប្រជាជនកម្ពុជា ជាច្រើនខ្នងនៅភូមិជោគជ័យ ឃុំអូរបីជាន់ ស្រុកអូរជ្រៅ ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ។ ខាងក្រោមនេះ ជាពាក្យពេចន៍របស់ស្រ្តីម្នាក់ឈ្មោះ...
វិន ម៉ូត៖ ចង់រំដោះវណ្ណៈភាពឲ្យរួចផុតពីការជិះជាន់
ចង់រំដោះវណ្ណៈភាពឲ្យរួចផុតពីការជិះជាន់ គឺជាឃ្លាមួយដែលសរសេរនៅក្នុងឯកសារពិនិត្យប្រវត្តិរូបបដិវត្តន៍របស់សមមិត្ត ម៉ូត នៅមន្ទីរពេទ្យព១ ក្រសួងសង្គមកិច្ច។ ឃ្លាខាងលើនេះ គឺជាសំណេរផ្ទាល់ដៃរបស់ម៉ូត ដែលបានសរសេរនៅលើក្រដាស់ប្រវត្តិរូប ដើម្បីបង្ហាញអំពីគោលបំណងរបស់ខ្លួនដែលចូលរួមក្នុងបដិវត្តន៍ ប៉ុន្តែការសរសេរឃ្លានេះមិនមែនកើតចេញពីការគិតរបស់ ម៉ូត នោះទេ គឺបានមកពីការឃោសនារបស់អង្គការ នៅពេលប្រជុំ។[1] មួយវិញទៀត ឃ្លាខាងលើដែល ម៉ូត សរសេរមិនមែនមានតែក្នុងប្រវត្តិរូបរបស់គាត់ម្នាក់ទេ ប៉ុន្តែវាស្ថិតនៅលើប្រវត្តិរូបរបស់អ្នកដែលចូលបដិវត្តន៍ស្ទើរទាំងអស់ ដែលលើកឡើងស្រដៀងគ្នា ក្នុងអត្ថន័យ លុបបំបាត់វណ្ណៈសក្ដិភូមិ នាយទុន និងលុបបំបាត់អ្នកមាន ដែលជិះជាន់អ្នកក្រ។...
កែវ ជ្រន៖ ជីវិតកងទ័ពមិនចេះស្រួលនោះទេ
កែវ ជ្រន អាយុ៦៣ឆ្នាំ រស់នៅភូមិសូទៃ ឃុំញ៉ែងញ៉ង ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។ នៅឆ្នាំ១៩៧៣ ជ្រន បានស្ម័គ្រចិត្តចូលធ្វើជាយោធាក្នុងកងពល១៦៤ វាយជាមួយទាហាន លន់ នល់។ នៅពេលវាយជាមួយទាហាន លន់ នល់ កងទ័ពទាំងអស់ស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ចលនាបដិវត្តន៍ ហើយការហូបអាហារគឺគ្រប់គ្រាន់។ ក្រោយមក ជ្រន បានប្ដូរទៅក្នុងកងពលលេខ ២២១។ ចូលដល់ឆ្នាំ១៩៧៥ កងទ័ពបដិវត្តន៍ បានទទួលជ័យជម្នះលើទាហាន...
សុន សំ៖ អតីតយោធាខ្មែរក្រហម
សុន សំ[1] ភេទប្រុស អាយុ៦៧ឆ្នាំ មានស្រុកកំណើតនៅភូមិប្រាសាទ ស្រុកក្រឡាញ់ ខេត្តសៀម រាប។ សព្វថ្ងៃរស់នៅក្នុងភូមិអូរជីក ឃុំផ្អាវ ស្រុកត្រពាំងប្រាសាទ ខេត្តឧត្តរមានជ័យ។ សុន សំ បាននិយាយថា៖ «កាលពីកុមារភាពខ្ញុំមិនបានរៀនសូត្រទេដោយសារក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំមានជីវភាពខ្វះខាត។ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំប្រកបមុខរបរធ្វើស្រែចម្ការ។ នៅឆ្នាំ១៩៧២ ខ្ញុំបានចូលធ្វើជាឈ្លបភូមិនៅក្នុងភូមិកំណើតខ្ញុំ។ ខ្មែរក្រហមបានហ្វឹកហាត់មួយរយៈ ក្រោយមកបញ្ជូនខ្ញុំទៅកាន់ភូមិសាស្ដ្រនៅល្អក់ស្វាយធំ នៅឃុំមមាញ ខេត្ដសៀមរាប។...
សាញ់ សុគន្ធ៖ ខ្លួនប្រាណខ្ញុំឆ្អាបសុទ្ធតែឈាម
សាញ់ សុគន្ធ[1] ភេទស្រី អាយុ៦៦ឆ្នាំ បច្ចុប្បន្នរស់នៅក្នុងភូមិទួលគ្រួស ឃុំថ្លាត ស្រុកអន្លង់វែង ខេត្តឧត្តរមានជ័យ។ សុគន្ធ បាននិយាយរៀបរាបពីជីវិតតស៊ូរបស់ខ្លួនដូចតទៅ «នៅឆ្នាំ១៩៧០ ខ្ញុំមានអាយុ១៤ឆ្នាំ នៅពេលនោះខ្ញុំចាំបានថា មានព្រឹត្តិការណ៍មួយបានកើតឡើងគឺ លន់ នល់ ធ្វើរដ្ឋប្រហារទម្លាក់ សម្ដេចព្រះនរោត្តម សីហនុ ពីតំណែង។ ក្នុងព្រឹត្តិការណ៍នេះ ខ្ញុំបានឃើញមាន សិស្ស និស្សិត...
ចាន់ ភឹម៖ ខ្ញុំបែកពីឪពុកម្តាយខ្ញុំជារៀងរហូត ចាប់តាំងពីចូលបម្រើបដិវត្តន៍ខ្មែរក្រហម
ចាន់ ភឹម[1] អាយុ៥៥ឆ្នាំ និងជាជាងសិប្បកម្ម មានស្រុកកំណើតនៅភូមិក្រាំងភ្ងារ ឃុំវាលពង្ស ស្រុកឧត្តុង្គ ខេត្តកំពង់ស្ពឺ។ សព្វថ្ងៃនេះ ភឹម រស់នៅភូមិស្រះឈូក ឃុំត្រពាំងប្រិយ៍ ស្រុកអន្លង់វែង ខេត្តឧត្តរមានជ័យ។ ភឹម បាននិយាយថា៖ «មុនឆ្នាំ១៩៧០ ខ្ញុំបានរស់នៅជាមួយឪពុកម្តាយយ៉ាងសុខសាន្ត នៅក្នុងក្រុមគ្រួសារកសិករមួយ។ ឪពុកម្តាយខ្ញុំប្រកបរបរធ្វើស្រែចម្ការ។ ឪពុកខ្ញុំក៏ប្រកបរបរឡើងត្នោតដែរ។ ខ្ញុំបានបួសជាព្រះសង្ឃ រយៈពេលពីរវស្សាដែរ។ នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៣ ខ្ញុំត្រូវបានបង្ខំឲ្យចូលបម្រើបដិវត្តន៍ខ្មែរក្រហម...
យុវជនយុវនារីកម្ពុជា៖ សង្គ្រាម និងសន្តិភាព
យុវជនយុវនារីកម្ពុជា អាចចូលរួមចំណែកថែរក្សាសន្តិភាពតាមរយៈ៖ ១) ការអប់រំ, ២) ការខិតខំបំពេញការងារ និង ៣) ការប្តេជ្ញាចិត្តចំពោះមនុស្សជាតិ។ ការអប់រំ គឺពិតជាចាំបាច់ណាស់ ពីព្រោះថាការអប់រំផ្តល់អានុភាពដល់យុវជនយុវនារីក្នុងការយល់ច្បាស់អំពីភាពទុច្ចរិត និងយល់ដឹងអំពីវិធីរារាំងភាពទុច្ចរិតទាំងនោះ។ ការខិតខំបំពេញការងារគឺមានសារសំខាន់ ពីព្រោះថាបុគ្គលដែលឈ្លាសវៃក្នុងពិភពលោក មិនអាចចូលរួមចំណែកសន្តិភាពបានឡើយ ប្រសិនបើគ្មានការខិតខំបំពេញការងារ។ ការខិតខំបំពេញការងារ គឺចាំបាច់ក្នុងការធានានូវភាព ការពារជាតិដ៏រឹងមាំ ហើយលើសពីទៅទៀត សន្តិភាពគឺមិនមែនងាយស្រួលនឹងសម្រេចបាននោះទេ។ ការរក្សាសន្តិភាព គឺពិបាកដូចទៅនឹងការសម្រេចបានសន្តិភាព ហើយយុវជនយុវនារីត្រូវតែមានវិន័យ...
ប្រធានកងធំដឹកជញ្ជូន ស្រុកចន្ទ្រា តំបន់២៣
កែវ ប៉ូ ជាប្រធានកងធំដឹកជញ្ជូនឃុំប្រទី បានបាត់ខ្លួនក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។ បុគ្គលិកមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជាជួបសម្ភាសជាមួយឈ្មោះ កែវ សាមឿន ត្រូវជាបងស្រី អាយុ ៦៥ឆ្នាំ។[1] ខាងក្រោមនេះគឺជាការរៀបរាប់របស់បងស្រី ពីប្រវត្តិរូបសង្ខេបរបស់ប៉ូ៖ ប៉ូ មានឪពុកឈ្មោះ កែវ សេង និងម្តាយឈ្មោះ សូ ឡុង អ្នកទាំងពីរបានស្លាប់ដោយសារជំងឺក្នុងរបបសង្គមរាស្រ្តនិយម។ ប៉ូ ជាកូនប្រុសតែម្នាក់ក្នុងគ្រួសារ ដែលមានបងស្រី៣នាក់ និងប្អូនស្រីម្នាក់។ ក្នុងរបបខ្មែរក្រហមបងស្រីម្នាក់បាត់ខ្លួន,...
CAMBODIAN YOUTH: WAR & PEACE
Cambodian youths can contribute to keeping peace through 1) education, 2) hard work; and 3) a commitment to humanity. Education is crucial because it empowers...
ក្បួនដង្ហែធម្មយាត្រា ទាមទារឱ្យថៃ ដោះលែងវីរកងទ័ពទាំង១៨នាក់មកកម្ពុជាវិញ
ក្បួនដង្ហែធម្មយាត្រា រយៈពេល១ម៉ោងកន្លះ ចាប់ពីម៉ោង ៧ រហូតដល់ម៉ោង ៨:៣០នាទី ព្រឹកនាថ្ងៃទី១ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០២៥ ថ្នាក់ដឹកនាំ រដ្ឋបាលខេត្តតាកែវ បានរៀបចំក្បួនដង្ហែធម្មយាត្រាពីសួនច្បារមាត់បឹងតាកែវ ឆ្ពោះទៅកាន់វិមានឯករាជ្យ ស្ថិតក្នុងក្រុងដូនកែវ ខេត្តតាកែវ។ ការបង្កើតក្បួនដង្ហែនេះ ដើម្បីទាមទារឱ្យថៃដោះលែងវីរកងទ័ពទាំង១៨រូប ឱ្យមកកម្ពុជាវិញ។ ជាពិសេស ថែមទាំងបានរៀបចំពិធីបង្សុកូលឧទ្ទិសកុសលជូនដល់ដួងវិញ្ញាណក្ខន្ធវីរកងទ័ពដែលបានពាក់លីនៅសមរភូមិជួរមុខ។ អ្នកចូលរួមមានប្រមាណ៩៩៩៩នាក់ រួមមាន មន្ត្រីរាជការស៊ីវិល, លោកគ្រូអ្នកគ្រូ, ព្រះសង្ឃ...
ទេព ប៉ូច៖ អនុប្រធានអប់រំស្រុកស្អាង (ខេត្តកណ្ដាល)
នៅឆ្នាំ១៩៧៦ ប៉ូច ត្រូវបានខាងខេត្ត និងខាងតំបន់ ចាត់តាំងឲ្យទៅអប់រំប្រជាជន និងដឹកនាំប្រជាជនធ្វើស្រែចម្ការនៅស្រុកស្អាង រហូតបានឡើងតួនាទីជាអនុប្រធានស្រុកស្អាង។ ប៉ូច បាននិយាយរៀបរាប់រឿងរ៉ាវដូចខាងក្រោម៖ ខ្ញុំបាទឈ្មោះ ទេព ប៉ូច[1] ភេទប្រុស អាយុ៧៨ឆ្នាំ កើតនៅឆ្នាំ១៩៤៧។ សព្វថ្ងៃជាសមាជិកក្រុមប្រឹក្សាឃុំ។ ខ្ញុំ មានស្រុកកំណើតនៅក្នុងភូមិតាំងរលាំង ឃុំវាលពង់ ស្រុកថ្ពង ខេត្តកំពង់ស្ពឺ។ បច្ចុប្បន្នរស់នៅក្នុងភូមិស្វាយចេក ឃុំថ្លាត ស្រុកអន្លង់វែង ខេត្តឧត្ដរមានជ័យ។...
បងប្រុសទាំងបីនាក់ដែលបានបាត់បង់ជីវិត
(កណ្ដាល)៖ សាន សេងឡោ ភេទស្រី មានអាយុ ៥៨ឆ្នាំ ជាកសិករ រស់នៅភូមិអូររំចេក ឃុំស្វាយប្រទាល ស្រុកស្អាង ខេត្តកណ្ដាល។ សេងឡោ មានទីកន្លែងកំណើតនៅភូមិទឹកអាង (បច្ចុប្បន្នភូមិពោធិ៍តាប៉ាង) និងជាកូនទី៧ ក្នុងចំណោមបងប្អូនប្រាំបួននាក់។ នៅឆ្នាំ១៩៧០ បន្ទាប់ពីមានរដ្ឋប្រហារនៅទីក្រុងភ្នំពេញ បងប្រុសទី១របស់សេងឡោ ត្រូវបានខ្មែរក្រហមចាប់ផ្សឹក និងឲ្យចូលធ្វើយោធាខ្មែរក្រហម។ បងប្រុសគាត់ បានស្លាប់ដោយសារការប្រយុទ្ធជាមួយទាហាន លន់ នល់...
ខ្មែរក្រហមបង្ខំឲ្យធ្វើការរហូតដល់ពិការភ្នែក
(កណ្ដាល)៖ វ៉ិត ស្រី ភេទស្រី មានអាយុ ៦០ឆ្នាំ និងរស់នៅភូមិអូររំចេក ឃុំស្វាយប្រទាល ស្រុកស្អាង ខេត្តកណ្ដាល។ ស្រី មានទីកន្លែងកំណើតនៅសង្កាត់ទួលទំពូង ក្រុងភ្នំពេញ ដោយមានឪពុក និងបងស្រីធ្វើជាពេទ្យ។ នៅឆ្នាំ១៩៧០ ស្រី បានចូលរៀននៅសាលាទួលស្លែង នៅអាយុ ៦ឆ្នាំ។ ក្រៅពីម៉ោងសិក្សា ស្រី បានដើរលក់នំកង និងនំក្រូច។ នៅថ្ងៃទី១៧...
បបរទឹកខ្មៅ
(កណ្ដាល)៖ ធូ ឡាយ ភេទស្រី មានអាយុ ៨៣ឆ្នាំ និងមានស្រុកកំណើត ព្រមទាំងរស់នៅភូមិថ្កុល ឃុំត្រើយស្លា ស្រុកស្អាង ខេត្តកណ្ដាល។ ឡាយ មានពិការភាពតាំងពីកំណើត។ នៅកុមារភាព ឡាយ ធ្វើស្រែចម្ការជាមួយឪពុកម្ដាយ។ អំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៥០ ឡាយ បានរៀបការ និងមានកូនបីនាក់។ នៅឆ្នាំ១៩៧០ បន្ទាប់ពីរដ្ឋប្រហារនៅទីក្រុងភ្នំពេញ គ្រួសារឡាយ ត្រូវរស់នៅតាមលេណដ្ឋាន ដោយសារមានការទម្លាក់គ្រាប់បែក។...
ចងចាំមិនភ្លេចពីភាពវេទនា
(កណ្ដាល)៖ សៀវ អ៊ាវហេង ភេទប្រុស អាយុ ៧២ឆ្នាំ ជាកសិករ មានភូមិកំណើតនៅភូមិទួលក្តី និងរស់នៅភូមិថ្កុល ឃុំត្រើយស្លា ស្រុកស្អាង ខេត្តកណ្ដាល។ នៅឆ្នាំ១៩៦៨ អ៊ាវហេង ឈប់រៀនត្រឹមថ្នាក់មជ្ឈិមដ្ឋានទី៣ និងធ្វើជាកម្មករ។ នៅឆ្នាំ១៩៧០ អ៊ាវហេង បានរៀបការ និងរស់នៅឃុំរកាខ្ពស់។ នៅខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧០ បន្ទាប់ពីមានរដ្ឋប្រហារនៅទីក្រុងភ្នំពេញ មានការទម្លាក់គ្រាប់បែកបណ្ដាលឲ្យផ្ទះរបស់ឪពុកក្មេកគាត់ ឆាប់ឆេះ។...
ហូបអត់ហូបឃ្លាន
(កណ្ដាល)៖ ឈុន សុខហេង ភេទស្រី អាយុ ៦៤ឆ្នាំ ជាកសិករ រស់នៅភូមិក្បាលកោះតូច ឃុំតាលន់ ស្រុកស្អាង ខេត្តកណ្ដាល។ នៅឆ្នាំ១៩៧៥ សុខហេង ឈប់រៀនត្រឹមថ្នាក់ទី៩ (សង្គមចាស់) ដោយសារការប្លោងគ្រាប់បែកនៅក្នុងភូមិ។ នៅខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ នៅពេលរបបខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាច សុខហេង ដែលជាប្រជាជនចាស់ ត្រូវគណៈកងបង្ខំឲ្យធ្វើការនៅអង្គភាពនារី នៅទួលក្រសាំង។ គណៈកងនោះ ក៏បានបញ្ជាឲ្យព្រះសង្ឃទាំងអស់នៅតាមទីវត្តអារាម...
សាន ឌី រំឭកអំពីបទពិសោធន៍ជីវិតជាកងចល័តនៅសម័យខ្មែរក្រហម
ខ្ញុំឈ្មោះ សាន ឌី អាយុ៧០ឆ្នាំ។ បច្ចុប្បន្នខ្ញុំរស់នៅភូមិថ្មគោល ឃុំរអាង ស្រុកកំពង់សៀម ខេត្តកំពង់ចាម។ ខ្ញុំរៀបការជាមួយប្រពន្ធឈ្មោះ ចាន់ធី និងមានកូនប្រុសស្រីចំនួន៣នាក់។ ឪពុកខ្ញុំឈ្មោះ សាន និងម្ដាយឈ្មោះ ឌីន។ ខ្ញុំមានបងប្អូនចំនួន៤នាក់ក្នុងស្រី២នាក់។[1] កាលពីវ័យកុមារខ្ញុំរៀនបានបន្តិចបន្តួច។ បន្ទាប់ពីមានរដ្ឋប្រហារនៅថ្ងៃទី១៨ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧០ ខ្មែរក្រហមចាប់ផ្ដើមបញ្ជូនទាហានមករស់នៅក្នុងភូមិ។ កាលណោះគ្រួសារខ្ញុំបានជីកលេណដ្ឋានដើម្បីការពារខ្លួន។ ខ្ញុំត្រូវដាំបាយទុកហូបក្នុងលេណដ្ឋាន ហើយនៅពេលឃើញយន្តហោះមកទម្លាក់គ្រាប់ត្រូវរត់ចូលលេណដ្ឋានភ្លាម។ ចាប់ពីឆ្នាំ១៩៧១...
សម្លាប់មនុស្សដោយគ្មានញញើតដៃ
(កំពត)៖ ម៉ី យ៉ុន បានចែករំលែកថា ខ្មែរក្រហម បានសម្លាប់មនុស្សដោយគ្មានញញើតដៃ សម្លាប់មនុស្សស្លូតត្រង់គ្មានកំហុស មិនលើកលែងសូម្បីតែកុមារតូចៗ។ ការសម្លាប់មនុស្សគ្មានការវិច្ឆ័យទោសកំហុស គឺសម្រេចទៅតាមការចោទប្រកាន់របស់ខ្លួន។ ម៉ី យ៉ុន អាយុ៧៥ឆ្នាំ មានស្រុកកំណើតនៅឃុំបានៀវ ស្រុកឈូក ខេត្តកំពត និងមានទីលំនៅ នៅភូមិស្ដុកធ្លក ឃុំទទុង ស្រុកដងទង់ ខេត្តកំពត។ នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម យ៉ុន មានអាយុ២៥ឆ្នាំ មានគ្រួសារ...
យាន សួន៖ ខ្មាំងរបស់អង្គការ
យាន សួន អាយុ៧៦ឆ្នាំ រស់នៅភូមិសូទៃ ឃុំញ៉ែងញ៉ង ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។ នៅពេលដែលយោធាខ្មែរក្រហមទទួលបានជ័យជម្នះ សួន បានជម្លៀសចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញទៅខេត្តតាកែវ។ នៅតាកែវ អង្គការបានចាត់ទុកគ្រួសារសួន និងប្រជាជនដែលជម្លៀសចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញទាំងអស់ ជាប្រជាជនថ្មី ហើយបង្ខំឲ្យធ្វើការងារហួសម្លាំង និងហូបអាហារមិនគ្រប់គ្រាន់។ ចំពោះការហូបអាហារវិញ ប្រជាជនទទួលបានបបរស្ទើរគ្រប់ពេល លើកលែងតែនៅខែប្រមូលផល ទើបប្រជាជនបានទទួលបាយបន្តិចបន្តួច។ ចំពោះការងារ ប្រសិនបើមានអ្នកនិយាយប្រឆាំង ឬបដិសេធមិនព្រមធ្វើការងារ អ្នកនោះនឹងត្រូវសម្លាប់។ ក្រៅពីការធ្វើបាបខាងលើ...
អតីតក្រុមសិល្បៈ
(ក្រចេះ)៖ សេង គឹមសឿ អាយុ៦៧ឆ្នាំ មានទីកន្លែងកំណើត និងបច្ចុប្បន្នរស់នៅនៅភូមិគោលាប់ ឃុំគោលាប់ ស្រុកចិត្របុរី ខេត្តក្រចេះ។ បច្ចុប្បន្ន គឹមសឿ មានជំងឺប្រចាំកាយដូចជា៖ ឈឺក្រពះ ពោះវៀន លើសឈាម និងលើសជាតិស្ករ។ នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧០ គឹមសឿ មានតួនាទីជាគ្រូបង្រៀននៅសាលាមួយកន្លែងជិតផ្ទះរបស់គាត់។ នៅឆ្នាំ១៩៧៥ ឈានចូលដល់របបខ្មែរក្រហម គឹមសឿ មានអាយុ១៧ឆ្នាំ គាត់ធ្លាប់ចូលរួមជាមួយកងសិល្បៈ ហើយបន្ទាប់មកក៏ត្រូវបញ្ជូនទៅធ្វើការងារនៅក្នុងកងចល័ត...
ឃួន សើន៖ ការគ្រប់គ្រងនៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម គឺផ្ដាច់ការ
ឃួន សើន អាយុ៦០ឆ្នាំ បច្ចុប្បន្នរស់នៅសង្កាត់ទឹកថ្លា ខណ្ឌសែនសុខ រាជធានីភ្នំពេញ។ នៅក្នុងសម័យ លន់ នល់ សើន បានដឹងថាមានការទម្លាក់គ្រាប់បែកនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ប៉ុន្តែដោយសារតែគាត់នៅក្មេងពេកទើបមិនបានដឹងព័ត៌មានច្បាស់។ ចូលដល់ថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ គ្រួសាររបស់សើន ត្រូវបានជម្លៀសចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញមកខេត្តតាកែវ។ ពេលមកដល់ភូមិ ក្រុមគ្រួសាររបស់សើនត្រូវអង្គការបានបំបែកពីគ្នា ដោយសើន ត្រូវទៅរស់នៅជាមួយកុមារផ្សេងទៀត ហើយឪពុកម្ដាយ និងបងប្អូនផ្សេងទៀតរបស់គាត់ ត្រូវទៅរស់នៅផ្ដុំគ្នាតាមកង ជាមួយប្រជាជនដទៃ។...
ហង់ វណ្ណា៖ បាត់បង់កូនពីរនាក់ដោយសារធ្វើការងារធ្ងន់
ហង់ វណ្ណា អាយុ៦៦ឆ្នាំ រស់នៅភូមិបានយ ឃុំអង្កាញ់ ស្រុកព្រៃកប្បាស ខេត្តតាកែវ។ វណ្ណា ចូលរៀនដំបូងនៅក្នុងសម័យសម្ដេចព្រះ នរោត្តម សីហនុ ជាមួយគ្រូឈ្មោះអឹម ថ្នាក់ទី១២។ ចូលដល់ថ្នាក់ទី១១ វណ្ណា ប្ដូរទៅរៀនជាមួយគ្រូឈ្មោះ នឹម។ វណ្ណា ចូលរៀនថ្នាក់ទី១១ បានប្រមាណកន្លះខែ សាលាបានឲ្យសិស្សរៀនភាសាបារាំងបន្ថែមទៀត។ នៅពេលដែលរៀនភាសាបារាំង វណ្ណា ត្រូវបានគ្រូវាយជាញឹកញាប់ ព្រោះគាត់រៀនមិនចេះ...
ហូបបាយជ្រូកដើម្បីចម្អែតក្រពះ
(កំពត)៖ ដោយសារតែនៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម សុខលី នៅក្មេង ដូច្នេះរឿងរ៉ាវមួយចំនួន ដែលគាត់ធ្លាប់ឆ្លងកាត់ គាត់អាចចងចាំបាន ហើយរឿងរ៉ាវមួយចំនួនទៀត គឺគាត់ដឹងតាមរយៈការនិយាយប្រាប់ពីសាច់ញាតិរបស់គាត់។ សួន សុខលី អាយុ៥៥ឆ្នាំ មានទីកន្លែងកំណើតនៅឃុំបានៀវ ស្រុកឈូក ខេត្តកំពត ហើយបច្ចុប្បន្នរស់នៅភូមិទួលខ្ពស់ ឃុំទទុង ស្រុកដងទង់ ខេត្តកំពត។ បច្ចុប្បន្ន សុខលី ជាស្រ្តីមេម៉ាយ និងមានកូនប្រុសម្នាក់នៅក្នុងបន្ទុក។ នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម សុខលី...
សម្បូរស្រូវអង្ករ ប៉ុន្តែប្រជាជនហូបតែបបរ
(កំពត)៖ វ៉ិត ប៊ន អាយុ៦៣ឆ្នាំ មានទីកន្លែងកំណើត និងទីលំនៅបច្ចុប្បន្ននៅភូមិស្ដុកធ្លក ឃុំទទុង ស្រុកដងទង់ ខេត្តកំពត។ ប៊ន បានប្រាប់ទៅកាន់អ្នកស្ម័គ្រចិត្តកម្ពុជា របស់អង្គការមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជាថា នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម គាត់មានអាយុប្រមាណជាង១៤ឆ្នាំ។ ខ្មែរក្រហមបានចាត់តាំងឲ្យគាត់ធ្វើការងារនៅក្នុងសហករណ៍រោងចម្អិនជាមួយនឹងក្រុមស្រ្តី។ ការងារស្នូលដែលគាត់ធ្វើគឺ បុកស្រូវ និងរែងអង្ករ។ ក្រៅពីបុកស្រូវ និងរែងអង្ករ គាត់ត្រូវធ្វើការងារមួយមុខទៀត គឺរែកទឹក។ ក្នុងក្រុមរបស់គាត់មានសមាជិកចំនួនប្រាំបីនាក់។ ក្រុមរបស់គាត់តែងតែមានឈ្លបតាមសង្កេតមើលជាប្រចាំ ព្រោះខា្លចមានអ្នកលួចខ្ជិលមិនធ្វើការងារ។...
សន្តិភាពកម្ពុជា ត្រូវបានសាកល្បងញាំញីដោយការឈ្លានពានរបស់ប្រទេសថៃ កំណត់ហេតុផ្ទាល់ខ្លួន អំពីសភាពការណ៍ជម្លោះព្រំដែនកម្ពុជា-ថៃ ចាប់ពីថ្ងៃ២៤-២៨ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២៥
បទពិសោធន៍ឆ្លងកាត់ការប៉ះទង្គិចអាវុធនៅតាមទល់ដែនរវាងប្រទេសកម្ពុជា និងប្រទេសថៃ បានធ្វើឱ្យខ្ញុំយល់កាន់តែច្បាស់ថា សន្ដិភាពពិតជាមានតម្លៃឥតគណនា និងពិបាករកណាស់។ ឆ្លងកាត់ព្រឹត្ដិការណ៍ការប៉ះទង្គិចអាវុធពីរលើកធំៗរវាងប្រទេសទាំងពីរ នៅឆ្នាំ២០០៨ និង២០២៥នេះដោយផ្ទាល់ បានជំរុញចិត្ដឱ្យខ្ញុំមានមនសិការស្នេហាជាតិកាន់តែខ្ពស់។ ខាងក្រោមនេះ គឺជាកំណត់ហេតុនៃការចងចាំរបស់ខ្ញុំទាក់ទងទៅនឹងការប៉ះទង្គិចអាវុធព្រំដែនកម្ពុជា-ថៃរយៈពេល៥ថ្ងៃ គិតចាប់ពីថ្ងៃទី២៤ ដល់ថ្ងៃទី២៨ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២៥។ ថ្ងៃទី២៤ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២៥ នៅវេលាម៉ោង៨:៣៩នាទីព្រឹក ខ្ញុំបានទទួលទូរសព្ទពីទីស្នាក់ការកណ្ដាលមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជានៅរាជធានីភ្នំពេញ សួរបញ្ជាក់អំពីសភាពការណ៍នៅប្រាសាទតាមាន់ធំក្នុងភូមិសាស្រ្ដខេត្ដឧត្ដរមានជ័យ ថាមានការផ្ទុះអាវុធពិតប្រាកដមែនឬយ៉ាងណា។ នៅពេលនោះ...
ជីវិតគ្រួសារ និងការលះបង់ដ៏ធំធេងរបស់ ស៊ីថា រទ្ធី
សន អានីតា[1] អាយុ ៣០ឆ្នាំ ជាប្រពន្ធរបស់ ស៊ីថា រទ្ធី អាយុ២៧ គឺជាវីរកងទ័ពកម្ពុជា ដែលបានពលីនៅសមរភូមិបុស្បូវ-ជាំតែ ស្រុកជាំក្សាន្ត ខេត្តព្រះវិហារ។ នីតា បានរំឭកពីអនុស្សាវរីយ៍ដែលអ្នកទាំងពីបានស្គាល់គ្នាដោយចៃដន្យតាមបណ្ដាញទំនាក់ទំនងសង្គមហ្វេសប៊ុក ហើយចំណងស្នេហ៍បានរីកដុះដាលយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ នៅអំឡុងជំងឺកូវីដកំពុងរាតត្បាតខ្លាំង នីតា និងរទ្ធី បានសម្រេចចិត្តរស់នៅជាមួយគ្នាក្នុងបន្ទាយទាហាន ដោយសារតែពុំទាន់អាចរៀបពិធីមង្គលការបាន។ រហូតដល់ឆ្នាំ២០២២ ទើបនីតា និងរទ្ធី បានរៀបចំពិធីសែនព្រេនទៅតាមទំនៀមទម្លាប់ប្រពៃណី។ ជីវិតគ្រួសារដ៏សាមញ្ញរបស់ នីតា...
កែវ វី៖ អង្គការបញ្ជូនទៅលត់ដំនៅព្រៃស
នៅឆ្នាំ១៩៧៧ អង្គការ ដាក់ យោធាក្នុងកងពល១២ទាំងអស់ឲ្យជាប់និន្នាការនយោបាយ។ វី ស្ថិតក្នុងចំណោមយោធាននោះ ហើយត្រូវអង្គការបញ្ជូនទៅ លត់ដំនៅមន្ទីរពៃ្រសដែលមានប្រធានឈ្មោះ ហ៊ុយ។ ខាងក្រោមនេះជាសាច់រឿងរបស់ កែវ វី៖ កែវ វ៉ាន់ ហៅ កែវ វី[1] ភេទស្រី អាយុ៤៩ឆ្នាំ មានទីកន្លែងកំណើតស្ថិតនៅភូមិខ្ពប ឃុំខ្ពប ស្រុក២០ តំបន់២៥។ បច្ចុប្បន្នរស់នៅក្នុងភូមិឫស្សីស្រុក ឃុំខ្ពប...
តូ សេម៖ ប្រធានពេទ្យតំបន់៤១ ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម
របបខ្មែរក្រហម ឆ្នាំ១៩៧៥-១៩៧៩ មានគ្រូពេទ្យព្យាបាលអ្នកជំងឺជូនប្រជាជននៅតាមមូលដ្ឋានដែលខ្មែរក្រហមគ្រប់គ្រង។ ប៉ុន្តែពេទ្យមិនមានគ្រប់តំបន់ទេ ជាពិសេសនៅជនបទ, តាមសហករណ៍ និងការដ្ឋាន។ ទោះបីជាមានគ្រូពេទ្យក៏គ្មានថ្នាំព្យាបាលត្រឹមត្រូវដែរ ភាគច្រើនមានតែថ្នាំមួយប្រភេទ គឺថ្នាំគ្រាប់ដូចអាចម៍ទន្សាយ។ តូ សេម[1] ភេទស្រី អាយុ៦៥ឆ្នាំ មានស្រុកកំណើតនៅភូមិចំការព្រៃខាងត្បូង ឃុំអន្លង់រាប ស្រុកវាលវែង ខេត្តពោធិ៍សាត់ បច្ចុប្បន្នរស់នៅភូមិត្រពាំងគល់ ឃុំត្រពាំងធំ ខេត្តតាកែវ។ ខ្ញុំមានឪពុកឈ្មោះ ជួន ស្លាប់តាំងពីខ្ញុំអាយុ៣ឆ្នាំ, ម្តាយឈ្មោះ...
ចាន់ ស៊ីថា រំឭកអំពីបទពិសោធន៍ជីវិតឆ្លងកាត់ធ្វើកងចល័តនៅខ្មែរក្រហម
ខ្ញុំឈ្មោះ ចាន់ ស៊ីថា អាយុ ៦៩ឆ្នាំ[1] មានស្រុកកំណើត និងរស់នៅភូមិពង្រ ឃុំរអាង ស្រុកកំពង់សៀម ខេត្តកំពង់ចាម។ ឪពុកខ្ញុំឈ្មោះ ចាន់ និងម្ដាយឈ្មោះ ជីន បងប្អូនចំនួន៤នាក់ (ស្រី២នាក់ ប្រុស២នាក់)។ កាលពីនៅវ័យក្មេង ខ្ញុំបានរៀនសូត្រតិចតួច។ បន្ទាប់ពីមានរដ្ឋប្រហារនៅថ្ងៃទី១៨ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧០ ខ្មែរក្រហមចាប់ផ្ដើមបញ្ជូនកម្លាំងរបស់ខ្លួនចូលមកក្នុភូមិ។ ពេលមានសង្រ្គាម ខ្ញុំបានជីករណ្ដៅត្រង់សេតាមទួលដំបូក។...
ទុយ សារិន៖ រត់ចេញពីសម្ពាធ ក្រោមបង្គាប់ប្រធាន-ក ឈ្មោះ ប៊ី នៅឆ្នាំ១៩៧៧
ខ្ញុំឈ្មោះ ទុយ សារិន[1] ភេទប្រុស អាយុ៧៣ឆ្នាំ រស់នៅភូមិជើងទឹក សង្កាត់ជើងទឹក ក្រុងព្រៃវែង ខេត្តព្រៃវែង។ សព្វថ្ងៃខ្ញុំជាមន្ត្រីចូលនិវត្តន៍ (ធ្លាប់ធ្វើការនៅមន្ទីរធនធានទឹក និង ឧតុនិយម ខេត្តព្រៃវែង)។ ខ្ញុំមានបងប្អូនបង្កើតចំនួន៦នាក់ ប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃនៅរស់តែ២នាក់ទេ។ ភរិយាខ្ញុំឈ្មោះ មាស ម៉ុយលី អាយុ៦៦ឆ្នាំ។ សព្វថ្ងៃខ្ញុំមានកូនចំនួន៤នាក់ (ស្រី៣នាក់) ហើយកូនៗ បានរៀបការមានគ្រួសារអស់ហើយ។ ខ្ញុំមានកូនប្រសារ២នាក់...
អ្នកស្រុកថាជីវិតថ្លៃ
អ៊ំ ហឿន ភេទប្រុស មានអាយុ ៥៣ឆ្នាំ (គិតក្នុងឆ្នាំ២០១១)[1] មានស្រុកកំណើតនៅជិតកំពង់ចម្លងអ្នកលឿង ភូមិព្រៃចំការ ឃុំស្ពឺ-ខ ស្រុកបាភ្នំ ខេត្តព្រៃវែង។ ហឿន មានឪពុកឈ្មោះ ហម, ម្ដាយឈ្មោះ ស៊ិន គិត និងមានបងប្អូនប្រាំពីរនាក់។ នៅសម័យសង្គមរាស្ត្រនិយម ហឿន បានរៀនត្រឹមថ្នាក់ទី១២ (សើ្មនឹងថ្នាក់ទី១ សម័យបច្ចុប្បន្ន)។ នៅរបបខ្មែរក្រហម ហឿន...
ខៀវ យ៉េន៖ មានផ្ទះអត់មនុស្សនៅ មានផ្លូវអត់មនុស្សដើរ
ខៀវ យ៉េន[1] ហៅ ទូច ភេទស្រី អាយុ៦៨ឆ្នាំ មានទីកន្លែងកំណើតភូមិក្រាំងឈើនីវ ឃុំក្រាំងឈើ នីវ ស្រុកទ្រាំង ខេត្ដតាកែវ។ បច្ចុប្បន្ន យ៉េន រស់នៅក្នុងភូមិអូរគគីកណ្ដាល ឃុំលំទង ស្រុកអន្លង់វែង ខេត្ដឧត្ដរមានជ័យ។ យ៉េន បាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំមានបងប្អូនចំនួន៥នាក់ (ស្លាប់១នាក់ ដោយសារធ្លាក់ពីលើចុង ត្នោត)។ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានស្លាប់...
ភាពអត់ធ្មត់របស់ប្រទេសកម្ពុជា មានដែនកំណត់
បន្ទាប់ពីមានបទឈប់បាញ់រវាងប្រទេសកម្ពុជា និងថៃ ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា ប្រទេសថៃ គោរពបទឈប់បាញ់តែមាត់ទេ មិនខ្វល់ខ្វាយបទឈប់បាញ់ ដែលផ្តួចផ្តើមឡើងដោយប្រធានាធិបតីសហរដ្ឋអាមេរិក លោកដូណាល់ ត្រាំកាលពីថ្ងៃទី២៩ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២៥។ នៅថ្ងៃទី៧ ខែសីហា ឆ្នាំ២០២៥ មន្រ្តីជាន់ខ្ពស់ប្រទេសកម្ពុជា និងមន្រ្តីជាន់ខ្ពស់ប្រទេសថៃ បានស្ម័គ្រចិត្តចូលរួមប្រជុំជាមួយគណៈកម្មាធិការព្រំដែនហៅថាកិច្ចប្រជុំ(GBC) នៅប្រទេសម៉ាឡេស៊ី ទីក្រុងកូឡាឡាំពួរ។ នេះជាសញ្ញាវិជ្ជមានមួយដែលភាគីទាំងពីរយល់ព្រមវិលមករកតុចរចា ដើម្បីបញ្ចៀសភាពតានតឹងខាងប្រដាប់អាវុធ។ មានតំណាងប្រទេសអន្តរជាតិចូលរួម យើងឃើញមានប្រទេសមហាអំណាចធំៗដូចជា ប្រទេសអាមេរិក, ប្រទេសប្រជាមាននិតចិន,...
កងកុមារនៅរបបខ្មែរក្រហម
បាទឈ្មោះ សុទ្ធ សំណាង[1] មានអាយុ៥៧ឆ្នាំ និងមានទីកន្លែងកំណើតនៅ ភូមិឫស្សីស្រុក ឃុំឫស្សីស្រុក ស្រុកស្រីសន្ធរ ខេត្តកំពង់ចាម។ ខ្ញុំជាគ្រូបង្រៀន ក្នុងវិទ្យាល័យហេងសំរិនឫស្សីស្រុក។ ឪពុកខ្ញុំឈ្មោះ ព្រាប សុទ្ធ ហើយម្ដាយខ្ញុំឈ្មោះ នូវ ឡុង (លោកទាំងពីបានទទួលមរណភាព)។ ខ្ញុំមានបងប្អូនចំនួនប្រាំបួននាក់ ខ្ញុំជាកូនទីប្រាំពីរក្នុងគ្រួសារ។ បច្ចុប្បន្នខ្ញុំរស់នៅភូមិឃុំដដែរ និងមានភរិយាឈ្មោះ ស្រ៊ុន គឹមឡេង មានស្រុកកំណើត...
អុប ថា៖ អង្គការអប់រំឲ្យខិតខំធ្វើការងារ និងប្ដេជ្ញាមិនឲ្យជួបគ្រួសារ
នៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម កុមារទាំងអស់មិនស្ថិតនៅក្រោមការមើលថែរបស់ឪពុកម្ដាយនោះទេ។ កុមារតូចៗដែលមិនអាចធ្វើការងារបានត្រូវមានមនុស្សចាស់មើលថែរក្សាក្រៅពីឪពុកម្ដាយ ហើយកុមារដែលមានអាយុច្រើនល្មមត្រូវចូលទៅធ្វើការងារនៅក្នុងកងកុមារ។ កុមារទាំងឡាយត្រូវបានបង្ហាត់បង្រៀនថា “អង្គការជាមាតាបិតារបស់កុមារា កុមារី និងយុវជន យុវនារី។ បើម៉ែឪវាយកូន មានន័យថាមើលងាយអង្គការ ដូច្នេះអង្គការមិនប្រណីឡើយ”។[1] អុប ថា[2] គឺជាកុមារីម្នាក់ដែលចូលទៅរស់នៅ និងធ្វើការងារនៅក្នុងកងកុមារតាំងពីអាយុប្រមាណ១០ឆ្នាំ។ នៅក្នុងកងកុមារ អង្គការបានអប់រំ ថា ឲ្យខិតខំធ្វើការងារ និងមិនឲ្យស្គាល់ឪពុកម្ដាយ ឬបងប្អូនរបស់គាត់នៅពេលដែលជួបគ្នាដោយចៃដន្យ។ ខាងក្រោមនេះគឺជារឿងរ៉ាវរបស់ ថា ដែលបានចាកចេញពីគ្រួសារចូលទៅធ្វើការងារនៅក្នុងកងកុមារ...
អ្នករស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហមនៅតំបន់បាក់នឹម រៀបរាប់អំពីផលវិបាកនៃការប៉ះទង្គិចនៅតាមបណ្តោយព្រំដែនកម្ពុជា-ថៃ និងស្ថានភាពសុខភាពបច្ចុប្បន្ន
ខ្ញុំឈ្មោះ ចាន់ ថាវ ភេទប្រុស អាយុ៥៩ឆ្នាំ កើតនៅឆ្នាំ១៩៦៦ នៅឃុំក្រាំងស្នាយ ស្រុកឈូក ខេត្តកំពត។ បច្ចុប្បន្ន ខ្ញុំរស់នៅភូមិបាក់នឹម ឃុំច្រេស ស្រុកជុំគិរី ខេត្តកំពត បានរៀបរាប់ថា “អំឡុងពេលប៉ះទង្គិចតាមបណ្តោយព្រំដែនកម្ពុជា និងថៃ ចាប់ពីថ្ងៃទី២៤ ដល់ថ្ងៃទី២៨ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២៥ បានបង្កឲ្យមានការភ័យស្លន់ស្លោ និងបានបាត់បង់ជីវិតកងទ័ព, ខូចខាតទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើន និងប៉ះពាល់សេដ្ឋកិច្ចយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់ប្រជាពលរដ្ឋទាំងពីរភាគី។...
ប្រជាជនកម្ពុជាយំដើម្បីការពារទឹកដី ប្រជាជនថៃច្រៀងរាំដើម្បីការពារទឹកដី
តាមរយៈវីដេអូរបស់ប្រជាពលរដ្ឋកម្ពុជានៅភូមិជោគជ័យ បានបង្ហោះនៅលើបណ្ដាញសង្គមផ្ទាល់ខ្លួន បញ្ជាក់ពីភាពឈឺចាប់ដោយសារកងកម្លាំងថៃ បានរាយបន្លាលួសក្នុងបំណងព័ទ្ធយកដី និងគេហដ្ឋានរបស់គាត់។ រីឯវីដេអូមួយទៀតបង្ហាញពីប្រជាជនថៃបានបង្ហាញពីសកម្មភាពច្រៀងរាំយ៉ាងសប្បាយ និងកាន់បដាដែលបញ្ជាក់ថាប្រជាជនខ្មែររំលោភបំពានយកទឹកដីរបស់ខ្លួន នៅភូមិ Nong Chan ដែលជាប់ព្រំប្រទល់នឹងភូមិជោគជ័យ និងជាចំណុចកណ្ដាលនៃកន្លែងប្រមូលផ្ដុំគ្នាដើម្បីការពារបូរណភាពទឹកដី។ តើនេះមែនទេជាឫកពារបស់ម្ចាស់ទឹកដី? កាលពីថ្ងៃទី២៥ ខែសីហា ឆ្នាំ២០២៥ មានការប៉ះទង្គិចគ្នារវាងប្រជាជនកម្ពុជា និងកងកម្លាំងយោធាថៃ តាមបណ្ដោយព្រំដែនកម្ពុជា និងថៃ ស្ថិតនៅភូមិជោគជ័យ ឃុំអូរបីជាន់ ស្រុកអូរជ្រៅ ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ។ ប្រជាជនកម្ពុជាជាច្រើនរូបបានចេញមុខតទល់ជាមួយកងកម្លាំងយោធាថៃ...